Een avond dramatische dans met Tabula Rasa van Isabelle Beernaert

Foto: Bob Karman

Afgelopen vrijdagavond voelde ik me ineens heel erg volwassen. Ik ging samen met mijn vriend een avondje naar het theater (#adultogoals) naar de dansvoorstelling van Isabelle Beernaert (die je misschien kent van So You Think You Can Dance). Haar nieuwe show Tabula Rasa gaat over opnieuw beginnen, in volle kracht. Erg toepasselijk voor het begin van het nieuw jaar.  Benieuwd hoe het was? Dan weet je wat je moet doen! (hint: verder lezen)

Verhaal vertellen met beweging

Al sinds ik een klein meisje ben, hou ik van dansen. Vooral om zelf te doen (iets waar ik niet zo fanatiek mee ben), maar ook om er naar te kijken. Vroeger keek ik ademloos al het talent dat in So You Think You Can Dance voorbijkwam. Een verhaal vertellen met je bewegingen vind ik echt ontzettend knap. Niet alleen van de danser, maar van de choreograaf die het verhaal heeft bedacht. (Ik heb vaak genoeg al moeite met uit mijn woorden komen als ik iets probeer te vertellen..). Na het zien van de trailer, waren mijn verwachtingen van deze voorstelling erg hoog.

”Tabula Rasa gaat over alles en niets, zwart en wit, we zoeken de extremiteiten op. Maar het gaat ook over de balans daartussen: yin en yang. Het ultieme verhaal is de balans tussen man en vrouw. Wat is de perfecte verhouding, hoe was het bedoeld?” – Isabelle Beernaert

Schone lei

Nu was ik waarschijnlijk naar elke voorstelling van Isabelle gegaan, maar het thema van Tabula Rasa (letterlijk: schone lei, onbeschreven blad) sprak me aan. Niet alleen vanwege het nieuwe jaar, maar ook omdat ik wel toe ben aan een schone lei. De afgelopen maanden ben ik een beetje vastgelopen in hoe ik de dingen deed. Tijd om het anders te gaan doen! De dingen die me niet meer helpen achter me laten, in één beweging van tafel vegen en dan weer verdergaan.

Als het over dansvoorstelling gaat, dan heb ik ook nog een vrij schone lei. Ik heb er slechts één live gezien, en dat was een hele vreemde die ik verplicht moest kijken voor CKV. Daar smeerden de dansers elkaar in met lippenstift en stroop. Ik was daar niet erg enthousiast over.

Foto: Bob Karman

Het doek valt en de blinddoek gaat af

De voorstelling begon met prachtige beelden van de natuur en mooie muziek. Als dit het enige was wat ik de rest van de avond te zien kreeg, had ik nog al een top avond gehad. Gelukkig werd het beter: er verscheen een danser met een blinddoek op. Ze liep langzaam het podium op. Je voelt het al aankomen: dramatisch haalde ze de blinddoek van haar gezicht af. Een erg mooi symbool voor het feit dat je eerst onder ogen moet zien wat je huidige situatie is om te kunnen veranderen.

Daarna kwam het drama. En nog meer drama.

Begeleid door mooie muziek van o.a Damien Rice, Muse, UDO, Vivaldi en Arman Amar volgt daarna een 1,5 uur volgend opeenvolging van losse stukken (meestal prachtige!) dans. In sommige scènes zie je dramatische liefdesrelaties over stellen die niet zonder (maar ook niet met elkaar) kunnen. In andere scènes zie je een eenzame danser dramatisch dansen en de hele schouwburg bij elkaar gillen. Ook waren er meerdere groepsscènes waarin alle dansers over het podium zweven. Prachtig, dat zeker, maar ook veel herhaling. Uiteindelijk gingen alle scènes zo op elkaar zijn gaan lijken. Er leek niet echt voortgang te zitten in de voorstelling: alles bleef even dramatisch. Opnieuw beginnen hoeft toch niet zo’n serieuze en pijnlijke zaak te zijn?

Foto: Bob Karman

Kan er ook gelachen worden?

Hoewel het echt een prachtige voorstelling was, miste ik wel de pret die vrijkomt bij opnieuw beginnen. (Had ik al gezegd dat het echt prachtig was?) Het klopt dat het lastig is om alles achter te laten, maar het is ook de moeite waard om schoon schip te maken. Zodra je alles los kan laten wat je niet meer nodig hebt, ontstaat er ruimte voor iets nieuws. Voor mooie dingen. Voor fijne dingen. Dat zorgt voor een lach op je gezicht en – eventueel – een vreugdedansje. Maar kennelijk niet volgens Isabelle.

Trouwens, nog een gave fun fact: ter voorbereiding zijn de dansers 5 weken op retraite gegaan om de leegte op te zoeken. Ze krijgen les in Prana Yoga, Tai Chi, Qi Gong, Judo en Iaido. Hierdoor zitten er veel oosterse elementen in de voorstelling, iets waar ik zelf erg van heb genoten.

Aanrader?

Nou, dat is niet zo makkelijk te beantwoorden. Als dans leek kan ik over de technische aspecten kan ik niet zoveel zeggen, behalve ik dat ik zelf niet zo kan dansen (maar dat zegt vrij weinig). Het was in elk geval  een genot om naar te kijken. Toch vond ik de voorstelling te dramatisch, iets te eentonig en kreeg ik het verhaal (als dat er al was) maar lastig mee. Mijn vriend en ik wisten allebei eigenlijk niet echt goed waar we nu precies naar hadden gekeken. Pas na grondige bestudering van het bijgeleverde boekje, snap ik er iets meer van. Al blijft het nog steeds mysterieus. Aan de andere kant is dat natuurlijk fijn, want dan kan je nog zelf je invulling geven, maar iets meer sturing was fijn geweest.

Nieuwsgierig geworden naar Tabula Rasa? De voorstelling speelt nog tot 16 maart in verschillende steden in Nederland. (Tip: Bij Palace Of Bliss kan je 2×2 kaarten winnen!).

Ga jij wel eens naar het theater toe?

—-

Deze kaartjes van de voorstelling Tabula Rasa heb ik gekregen. De mening in deze review is daar niet door beïnvloed. Lees mijn disclaimer voor meer informatie over hoe ik omga met samenwerkingen.